QSL kaarten – Een verbinding met een Space Shuttle expeditie
QSL kaarten sterven langzaam uit, dat is een gegeven, maar toch ben ik ervan overtuigd dat het fenomeen nooit helemaal zal uitsterven.
Die QSL kaarten zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met de radio hobby en zijn in feite allemaal juweeltjes. De ene keer is het ontwerp schitterend. Dan is het weer een kennismaking met het “gezicht” van het station. Vaak dient hij als bewijs voor een award. En soms was de verbinding met het station zelf al een belevenis op zich. Kortom, een QSL kaart is als een foto: het roept een herinnering op.
Zo’n fijne herinnering heb ik aan een verbinding met Suzan Helms, KC7NHZ.
Aha, een Amerikaanse hoor ik je zeggen. Ja inderdaad een Amerikaanse maar op dat moment niet in Amerika. Sterker nog: niet eens op ons wereldbolletje. De beste YL was astronaut en op dat moment op een Space Shuttle expeditie: STS-64.
We praten over 14 september 1994. In de tijd dat de astronauten niet alleen verbindingen maakten met onderwijs- en wetenschapsinstellingen maar ook nog tijd hadden om verbindingen te maken met de “gewone” amateur.
Met een PC had ik uitgerekend wanneer de Space Shuttle precies over zou komen. Ik had destijds geen beam, geen rotor, laat staan één die kon eleveren. Dus een uitdaging was het zeker. Aan de andere kant hoefde ik deze zaken ook niet te bedienen, dus dat kwam goed uit. Deze taken zijn nu allemaal met een PC te regelen. Maar destijds was het allemaal handwerk.
Met een simpele GPA op de nok van het dak moest het allemaal gebeuren. Net over de horizon was het signaal natuurlijk erg zacht. En recht naar boven ging het ook niet lukken. Dus in het smalle tijdslot daartussen moest het in één keer lukken. Gelukkig kwam de STS-64 om de paar dagen een aantal maal over, dus ik kon wat oefenen. Druk was het wel. Héél veel stations roepen door en over elkaar heen. Zo’n pile-up had ik nog nooit meegemaakt. Uiteindelijk heb ik een omloop gekozen die niet precies over Nederland heen ging maar over noord Frankrijk en dan……
Roepen, PA3GEU, PA3GEU, PA3GEU en wachten. Nog een keer PA3GEU en dan ineens ……..
PA3GEU KC7NHZ 59 QRZ.
Pff…. dit was de eerste hobbel. Het kortste QSO wat ik ooit gemaakt had, maar wat voor één. Gelukkig had ik een opname apparaat mee laten lopen zodat ik het terug kon luisteren. Maar daarop waren mijn roepletter niet echt goed te horen, dus de onzekerheid bleef.
Via het internet was er een pagina te raadplegen waar alle verbindingen die gelogd waren gepubliceerd werden. En na een paar dagen wachten verschenen mijn roepletters in de lijst met gewerkte stations.
Mooi dat was de tweede hobbel maar er was er nog één te gaan: de QSL kaart. Eerst heb ik er zelf maar eentje verstuurd met in vette letters: PSE QSL. En dan maar hopen en wachten.
Uiteindelijk heeft nog een paar maanden geduurd voor ik de QSL kaart mocht ontvangen. Op zichzelf niet bijzonder lang, maar als je erop wacht is elke dag er één teveel. De buit was binnen!
Mensen vragen weleens: met wie maak je zoal verbindingen? Ach, met mensen over de hele wereld zeg ik dan. Niet dat dit tegenwoordig enig respect afdwingt. Maar als ik dan tussen neus en lippen door zeg: ook met de Space Shuttle, is het toch even stil.