Een zelfbouw RF-detector
Deze detector is onderdeel van een door PA0HVA, PA3ACJ en PA0PYL in Electron gepubliceerd ontwerp van een 180MHz zwaaigenerator. Die zwaaigenerator heb ik niet gebouwd, het leek me destijds voor mij een wat te hoog gegrepen project. In juni 1995 werd o.a. deze RF-detector beschreven en dat leek mij een leuk, eenvoudig na te bouwen geval.
De ingangsweerstand is 50 Ohm, gevormd door een parallelschakeling van twee 100 Ohm weerstandjes. Het ingangssignaal wordt via spanningsverdubbeling gelijkgericht. Hoe werkt dat?
Stel dat de wisselspanning op de ingang negatief is. C1 wordt dan opgeladen via D1 tot aan de topwaarde van de negatieve ingangsspanning.
Vervolgens wordt de ingangsspanning positief. C2 ‘ziet’ dan een serieschakeling van twee spanningsbronnen: de de positieve ingangsspanning en C1, effectief een verdubbeling van de ingangsspanning. In de detector worden twee AA119 germanium dioden gebruikt. Het gebruik van germanium types is wel belangrijk in verband met de veel lagere kniespanning en daarmee een grotere gevoeligheid van detectie.
Ik heb het geheel in een klein aluminium busje gemonteerd waar eerst een verzwakker in had gezeten. Hoe compacter de opbouw, hoe hoger de hoogst bruikbare frequentie zal zijn. Tegenwoordig zou je dit het liefst helemaal met SMD onderdelen opbouwen. In het Electron artikel wordt gemeld dat de weerstand R een waarde tussen 30 en 82 Ohm kan hebben, experimenteel te bepalen voor de meest vlakke frequentierespons. Ik heb twee waarden geprobeerd: 33 en 47 Ohm, en de eerste waarde gaf voor frequenties boven 100 MHz een marginaal beter resultaat.
De detector werkt redelijk vlak tot 100 MHz, daarboven begint de gevoeligheid af te nemen, een gevolg van de gebruikte bouwwijze. Als de ingangsfrequentie constant is, is de gevoeligheid als functie van het ingangsniveau de typische diodecurve. Destijds heb ik een en ander kunnen doormeten gebruik makend van een Rohde & Schwarz CMS12 signaalgenerator.